domingo, junho 25, 2006

MEMORIAS DE DIAS DE LLUVIA

Posted by Picasa
Conozco una niña -
A quien desde muy temprano, enseñaron a ser feliz.
Se decía, incluso, que la chica había sido condenada, al nacer, a ser feliz.

Quizá fuese por ser hija de dos enamorados de la vida,
Quizá fuese por la lucha que ella trabó por nacer

Pero el hecho es que la imagen de la niña feliz siempre fue un aura a invadir su ser.

En su infancia, los portones de las casas parecían aplaudir su caminar, cuando en noches frescas y tempestuosas, veían aquel pequeño ser descendiendo a la calle desierta. Un paraguas en puño y el otro adentro del abrigo (es que hacía un poco de frío), para esperar su amado padre volver del trabajo.

Y ella, bajo la marquesina de un centro comercial cerrado, luego abajo de la calle, aguardaba impaciente con su bolero rojo el fiel autobús de la empresa.

Y no tardaba mucho...Bajo la lluvia, al avistar el grande monstruo blanco con las letras mágicas, ella si ponía a su espera, atenta...Lista para desviarse de los chorros del agua y al mismo tiempo alcanzar su adorable padre, aún protegido, de pie con su pesada carpeta, a la puerta del autobús.

Aquéllos que por ventura pudiesen pasar por la calle en este exacto momento jamás podrían imaginar, aún que les viesen, que años de entrenamiento estaban envueltos en aquél aparentemente simple acto, años de una expectativa amorosa por los días de lluvia.
¡Y cómo ella ansiaba por ellos!

Sin embargo, nadie más, sino los portones desprevenidos por la tempestad de verano, era testigo de la niña juguetona que ascendía victoriosa a la calle. De manos unidas con el padre “sano y salvo” de las intemperies del tiempo, la pequeña heroína no conseguía dejar de sonreír lo más luminoso de los soles, al si ver tomada por un sentimiento (orgulloso, ella lo confesaría) de deber (y amor) cumplido.
______________________________________________________________
(V. PORTUGUES)

Conheço uma menina,
A quem desde muito cedo, ensinaram a ser feliz.
Dizia-se, inclusive, que a garota tinha sido condenada, ao nascer, a ser feliz.

Talvez fosse por ser filha de dois enamorados da vida,
Talvez fosse pela luta que ela travou por nascer

Mas fato é que a imagem da menina feliz sempre foi uma aura a permear seu ser.

Em sua infância, os portões das casas pareciam aplaudir seu caminhar, quando em noites frescas e tempestuosas viam aquele pequeno serzinho descendo a rua deserta. Um guarda-chuva em punho e o outro dentro do casaco (é que fazia um pouco de frio), para esperar seu amado pai voltar do trabalho.

Sob a marquise de um centro comercial fechado, logo abaixo da rua, ela aguardava impaciente com seu casaquinho vermelho o fiel ônibus da empresa.

E não demorava muito...Sob a chuva, ao avistar o grande monstro branco com as letrinhas mágicas, ela se postava à sua espera, atenta...Pronta para desviar-se dos esguichos d’agua e ao mesmo tempo alcançar o seu adorável pai, ainda protegido, de pé com sua pesada pasta, à porta do ônibus.

Aqueles que por ventura pudessem passar pela rua neste exato momento jamais poderiam imaginar, ainda que os vissem, que anos de treinamento estavam envolvidos naquele aparentemente simples ato, anos de uma expectativa amorosa pelos dias de chuva.
E como ela ansiava por eles!

Entretanto, ninguém mais, a não ser os portões desprevenidos pela tempestade de verão, era testemunha da menina sapeca que subia vitoriosa a rua. De mãos dadas com o pai “são e salvo” das intempéries do tempo, a pequena heroína não conseguia deixar de sorrir o mais luminoso dos sóis, ao se ver tomada por um sentimento (orgulhoso, ela o confessaria) de dever (e amor) cumprido.
.
.

segunda-feira, junho 19, 2006

Campaña por la musica de Almu!! o - Campaña por la amistad!!

Posted by Picasa


Descubri que mi amada amiga Almu, mi angél cantantante, mi hermana del alma (del post anterior) - está participando con un tema suyo en un concurso gallego para la "cancion del verano". Es la voz de un ángel en la red...

Ya voté y, si pudiese, votaria mil veces más, pero como solo permiten un voto por ordenador... que tal se vosotros me ayudaseis divulgando la campaña con vuestros ordenadores y votos?! (haciendo así con que mi deseo de que el eco de la amistad retumbe pelos aires - se cumpla)

- En una campaña abiertamente apasionada por la amistad!!

- 5 para Transilvanians - Kingston Santiago!!
en http://apologhit.vieiros.com/ficha.php?id_cancion=50425

- y 10!! 100!! 100000000000!!! para nuestros propios afectos!!


FOTO: Mi cara en campaña por una niña feliz ^_^

terça-feira, junho 13, 2006

Angél Almu

Posted by Picasa

Cuántas personas tienen un ángel, que anticipándose a los acontecimientos,
¿viene te auxiliar en el peor momento?

Yo no consigo imaginar otra imagen para ti, dulce Almudena -

Ángel cantor que me guió en medio a la tempestad rumbo a tierras más amenas.
Ángel que sin necesidad de metáfora, agarró mi mano y conmigo lloró...

Que impidió con su presencia y su sonrisa que la bruma más avasalladora penetrase en mi espíritu.
Sola, pero nunca solitaria.

Que mismo delante de la lagrima contenida y del temor a más oscura noche, lloraba por mí mis propias lagrimas y sufría por mí mis propias dolores.

¡OH!! Amada amiga...¿qué decir?

Aún tengo presente tu imagen querida en medio al mar de desesperanza qué si me asomo año pasado. (¿va a hacer lo que, un año, un poco más?)

Delante del cuadro sombrío que pintaban los médicos, mientras yo intentaba sonreír para no sentir el miedo...tu ahí estabas adivinando mis pensamientos.

- ¡Mala suerte, fue virus! Decían los doctores.
- ¡trasplante! murmuraban...

Y en una cierta tarde... –¡UTI, Estamos tan sólo intentando mantenerla viva!! Te aterraran...

Y mismo en ese doloroso momento, al te ver adentrando en el cuarto de hospital...te lo juro!, no conseguía mal decir mi suerte - sabiendo que yo la tenía como amiga...¡Dios mío, y que amiga!!

Que había se dispuesto a salir de Vigo a Madrid, cancelando sus compromisos de trabajo, para estar conmigo por aquellos días.

¿Cómo podría yo mal decir la ventura?

Entre dolor y alegría, entre muerte y vida, como podría no sentirme bendecida por tu amistad, por tu amor tan puro y tan gratuito. Como resistir a tan precioso tesoro?

¿Cómo podría no agradecer a la Fortuna? ¿cómo no amar su existencia?
Mismo en medio a la desesperación y al caos.

Amistad erigida en poco más de un mes...amistad forjada en mundo paralelo de colores, risas, lagrimas y aromas...¡condimentos marroquíes!! ¡Tajines!! Kebab’s!

Marrakesh, Tinerhir, Agadir, Tata, Tafradoute, Merzouga, Fez,Chefchauen, Sid Ifni...Vigo, Madrid, Toledo!

Amistad construida y reforzada por nuestro caminar (mí amor diría soberano) a través de Alex’s, pérdidas y enfermedades...

¡OH!! ¡Querida hermana del alma!!
¡Gracias!!
Gracias - Dios, vida, ¡existencia!! ¡Gracias por me enviaren ese ángel!!

Y que su música y nuestra amistad... retumben por los aires...cada vez más lejos, cada vez más fuerte!!

Te amo mucho, mi hermana Almudena. Te amo mucho!


*Foto de nuestros pies en algun lugar de Marruecos (agosto/2004)

domingo, junho 04, 2006

Se puede traducir el amor?


Ella, por quien probo
Los rigores del invierno
La cama vacía
y el corazón cálido.

Ella, por quien miro
Un porvenir de coraje
En aguas revueltas
y el corazón tranquilo.
-
'
P.S. - Este poema fue escrito originalmente por Kimnara en http://crybuddha.blogspot.com/ y despues traducido por mí para el japonés, y ahora para el español... en cuantos idiomas más será que conseguiríamos traducirlo? Será que el amor se traduce? ( koan)
'
P.S. II - YAMATO DAMASHII - Es un concepto que puede ser traducido como el espíritu del antiguo Japón; el espirítu, o la virtud, que está por trás de la espada; la verdad y el amor que se puede encontrar más allá de los propios hechos. Hace parte del Bushido - el código del guerrero.
'
P.S. III - !Querida amiga Yara!! No te preocupes...el amor permanece ahí (!o aqui!) el poema pasado se refería a mi propia experiencia de descubrirme ahora amando - lo que, !creame!! - fue algo bastante innesperado... y doloroso, incluso, pues ya hacia algunos años que había me cerrado para el amor romántico... pero la vida, !gracias a Dios!!, parece que todavia nos reserva muchas sorpresas. ;-)